Emilia i puszki dla kota - opowiadanie

Zgodnie z obietnicą moje opowiadanie:

-Emilia?!-

-CO?!-

-Znowu zapomniałaś nakarmić Bartka!!!-

-Ech! już idę!-

Łup, łup, łup, łup! Emilka zbiegła ze schodów.

-MAMOOO?! Gdzie są puszki dla Bartka?!-

-Zapomniałam kupić... Idź do sklepu. Kup tych puszek tak z...sześć. Pieniądze leżą w słoiku.-

-Mamo noooo!-

Emilka dreptała drogą w stronę sklepu...

-Co taka smutna? Uśmiechnij się! Dzisiaj taka ładna pogoda!-

Dziewczyna podniosła głowę...

-TOMEK! Cześć!-

-No cześć, cześć...-

-Dziwny jakiś ten dzień...piątek 13-ego...-

-PFFFF....Gdzie idziesz?-

-Do sklepu po puszki dla Bartka.-

-Ale sklep jest w tamtą stronę!-

-Idę na około. Na tamtej ulicy zawsze spotyka mnie coś złego!-

-Aha...muszę lecieć. Idę na zajęcia!-

-Papsy!-

-Papatki!-

Emilka zeszła z drogi i skręciła w wąską uliczkę. Nagle ulicą przebiegł czarny kot. 

-No nie! Dzisiaj wszystko jest przeciwko mnie!- pomyślała.

Gdy w końcu dotarła do sklepu, zauważyła, że pani ekspedientka układa soki stojąc na drabinie, gdyż półki były dosyć wysoko.

-Przepraszam, gdzie znajdę puszki dla kotów?- zapytała dziewczynka zadzierając głowę.

-Puszki dla kotów?- pani ekspedientka odłożyła soki- Hmmm... Puszki są tam, koło słodyczy, tylko będziesz musiała przejść pod drabiną, bo w tamtej alejce rozlała się cola...-

-Nie mogę przejść pod drabiną! To przynosi pecha!- wystraszyła się Emilka.

-To przesąd.- pani sprzedawczyni wróciła do układania soków.

-I tak ten dzień nie może być bardziej pechowy...- mruknęła Emilia i szybkim krokiem przeszła pod drabiną. 

Chwilę później nasza bohaterka stała pod sklepem z siatką pełną puszek z kocim jedzeniem.

-No to teraz do domu.- pomyślała i weszła na  żwirową drogę.

-Masz te puszki?- mama wychyliła się z kuchni.

-Mam, mam...- odpowiedziała Emilka z ulgą stawiając ciężka siatkę.

-To teraz nakarm Bartka, bo zwariuję z nim!- powiedziała mama jednocześnie mieszając zupę.

-Dobra. Już idę.- Emilka poczłapała do kuchni.

-Albo wiesz co? Ja to zrobię! Idź spakuj swoją torbę na trening!-

Godzinę później mama zawołała Emilkę na obiad. Dziewczyna zasiadła za stołem, spojrzała na talerz i aż ją zamurowało...

-Mamo? Czemu na moim talerzu leży zacnie pachnąca zawartość puszki Bartka?!-

-CO?!-

-SAMA ZOBACZ!-

-Jestem pewna, że nakładałam zupy do talerza!-

-STOP! Jeśli ja mam na talerzu zawartość puszki to Bartek...-

-MIAŁ!-

-MAMO ON WTRANŻALA MOJĄ ZUPĘ!-

-OMG! Szesnasta! Biegiem na zajęcia! Spakowałam  Ci kanapki!-

Około godziny później Emilka zajrzała do pojemnika na kanapki...

-Nie no Kanapka z kocim żarciem?! Nie żebym wybrzydzała ale chyba podziękuję!!!- Emilka zatrzasnęła pojemnik.

-Dzieci w Afryce głodują! Hi hi!- Iza się uaktywniła.

-Jak Ty taka mądra jesteś to proszę! Życzę smacznego!- Odgryzła się Emilka i podała koleżance kanapkę. Izę zatkało. 

W domu po treningu Emilka znalazła kartkę na stole:

"Poszłam na zumbę. W mikrofalówce masz kolację. Kocham Cię! ~ Mama"

-PAPU!- ucieszyła się Emilia i obrała kurs na kuchnię, otworzyła mikrofalówkę a tam...

-SERIO?!!!!! KOCIE ŻARCIE?!!! AHAA!-

I jak tu nie wierzyć z zabobony......?